Medelijden overheerste toen ik las over de ‘systeemfout’ die ervoor zorgde dat Leen Bakker werd aangeklaagd door duizenden gedupeerde klanten. Zij dachten namelijk op de website van de meubelgigant een hoogslaper van 24,95 euro te hebben gekocht, terwijl het bed eigenlijk 319 euro bleek te kosten. Toen hoefden ze het niet meer.
Ik had geen medelijden met de benadeelde kopers of de directie van Leen Bakker, maar met de medewerker die dit financiële debacle veroorzaakt had. Hoe je het ook wendt of keert: ook een systeemfout is uiteindelijk altijd aan een mens toe te schrijven. Waarschijnlijk was de veroorzaker een slaperige ict-er, een dromerig marketingtype of een oververmoeide uitzendkracht die de hele dag cijferreeksen moest invoeren. Een typefoutje glipt er zo doorheen. Als hij of zij had beseft dat er precies op dat moment 60.000 gehaaide koopjesjagers met hun vinger boven de bestelknop zaten, was dit nooit gebeurd.
Ik vrees dat de veroorzaker ontslagen wordt. Of dat er een procedure wordt gestart waarbij er een ‘dossier’ met ‘bewijsmateriaal’ wordt opgebouwd. Hoe dan ook: er staat een onuitwisbaar stempel op zijn of haar voorhoofd. Overal waar de veroorzaker komt zal voortaan worden gesmoesd. Daar heb je de persoon die Leen Bakker voor tien miljoen in het schip hielp! Je zou er nachtmerries van krijgen.
Het diepe leed van de veroorzaker is natuurlijk veel erger dan het ongemak van de duizend koopjesjagers die het bedrijf uit Raamsdonkveer nu voor de rechter slepen om alsnog hun spotgoedkope hoogslaper af te dwingen. Ik wil ook best een kwalitatief goed bed voor de prijs van een kussensloop maar dat die prijs niet klopt begrijpt zelfs onze zoon van 11. Wie hoog droomt, kan diep in slaapvallen.
(Column Ingrid Oonincx, gepubliceerd in het Brabants Dagblad van 21 september 2017)