In het begin was het een klein, intiem buurtschooltje. Onze twee kinderen maakten er snel vrienden en wij ook. De wijk begon te groeien en de school en onze kinderen groeiden mee. Onze oudste die als kleuter zo verlegen was, sloot groep 8 af met de hoofdrol in de musical.
In al die jaren troffen we leerkrachten in alle soorten en maten: van fris, energiek en vernieuwend tot ervaren en soms berustend. Wat ze gemeenschappelijk hadden, was hun liefde voor het vak en voor de kinderen. Met de ene klikte het beter dan met de andere. Soms was dat omdat een gepokte en gemazelde leerkracht allang had gezien waaraan wij op dat moment nog niet toe waren.
Bovenop hun overvolle werkschema werd het passend onderwijs ingevoerd. Voor ons bleek dat een zegen te zijn, maar bij de leraren zorgde het vooral voor nog meer werkdruk. Het ging met horten en stoten, maar na een poosje kreeg onze jongste een vaste begeleidster die altijd het mooie en positieve in hem ziet. Net zoals de leerkrachten, hoewel hij het ze soms verdomd lastig maakt.
Terwijl deze mensen zich bekommeren om onze kinderen kunnen wij met gerust hart werken, ontspannen en een leven leiden waarin we niet alleen maar ouders zijn. Goede basisschoolleraren maken het verschil. Niet alleen voor de kinderen zelf, maar ook voor de ouders. Net zoals de docenten in het middelbaar en hoger onderwijs verdienen ook zij het salaris, het respect en de verlichting van de werkdruk die hoort bij de onbetaalbare inspanningen die ze voor de maatschappij leveren. En dan plannen ze hun staking ook nog eens op hun eigen Dag van de Leraar, een studiedag waarmee wij als ouders toch al rekening moesten houden. Dan moeten wij ze maar een dag later in de verdiende bloemetjes zetten.
(Column van Ingrid Oonincx gepubliceerd in het Brabants Dagblad van 5 oktober 2017)