U kent ze wel: mannen van middelbare leeftijd die eeuwig jong willen blijven. We zien ze skaten op hun longboard, frunniken aan de hipste gadgets en van kleur verschieten als het felle zaallicht aangaat na een lange avond feesten. Vaak hebben ze een jongere vriendin. Deze mannen zijn wild, speels en nemen zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid. Zolang je er geen gezin mee hoeft te onderhouden, zijn deze oude jongetjes best aandoenlijk.

Bovendien ben ik het er helemaal mee eens dat je jezelf qua uiterlijk niet hoeft aan te passen aan je leeftijd. Dat is hetzelfde als tegen vrouwen van bijna vijftig zeggen dat ze hun haar kort moeten knippen en geen skinny jeans meer mogen dragen! Het cliché is waar: hoe je je van binnen voelt heeft niets te maken met het aantal jaren dat je op aarde hebt doorgebracht.

De krant staat vol berichten over bepaalde motorclubs. Vaak staan er dan foto’s bij van kale of grijze mannen gehuld in leer en kettingen en bedekt met zonnebrillen en tatoeages. Ieder zijn smaak. Moet kunnen. Maar als je jezelf in die clubs verdiept, ontdek je dat ze er trots op zijn dat ze bij de zogenaamde ‘1% motorclubs’ horen. Dat betekent dat ze zichzelf buiten de wet stellen en hun eigen regels maken. Kennelijk geloven deze mannen oprecht dat hun leven een avontuurlijk jongensboek is.

In zo’n geval vind ik dat oudejongetjesgedrag ineens niet zo aandoenlijk meer, want het naleven van zelfbedachte regels gaat meestal ten koste van een ander. En dan roep ik naar zo’n foto: ‘Word toch eens volwassen man! Denk je echt dat je kinderen trots op je zijn?’ Maar als ik die persoon in het echt tegen zou komen, zou ik dat niet eens durven. Hun jongensboek is een angstaanjagende thriller geworden.

Column van Ingrid Oonincx, gepubliceerd in het Brabants Dagblad van 15 juni 2017.