Mijn zonen van 11 en 12 zijn echte wildebrassen. Ze springen op de trampoline, steppen of skaten door de buurt, knutselen pijltjesschietgeweren in elkaar en spelen met hun drone. Klokslag vier laten ze echter alles uit hun handen vallen en veranderen ze in pixels. De oorzaak is Minecraft, een verslavend computerspel waarin de kinderen samen met hun leeftijdsgenoten een eigen digitale wereld creëren en bewonen. Een wereld waarin nog veel meer mogelijk is dan in het echte leven. Hun alter ego’s bouwen er waanzinnigehuizen, voeren er veldslagen met zombies en kunnen er zelfs vliegen.
De 12-jarige Bas van der Reijden uit Tilburg vond dat de ernstig zieke kinderen die elkaar ontmoet hebben tijdens hun verblijf in Villa Pardoes in Kaatsheuvel ook zo’n digitale ontmoetingsplek moesten krijgen. Daardoor zouden ze na hun vakantie gemakkelijk met elkaar in contact kunnen blijven. Hij bedacht MineVilla, een digitale Villa Pardoes in Minecraft. Op 30 mei gaat MineVilla online. Het is een mooi voorbeeld van hoe digitaal en sociaal elkaar kunnen versterken.
Ook voor de ouders van de patiëntjes is er een digitaal platform in de maak. Een goed idee, want ook zij kunnen vast veel voor elkaar betekenen. Toch maakt de directeur van Villa Pardoes een denkfout als hij zegt dat ouders via dat platform ook hun kinderen in MineVilla moeten kunnen volgen. Dat gaat namelijk geheel voorbij aan het idee van Minecraft. Goedbedoelende, bezorgde en misschien wel betuttelende ouders horen namelijk thuis in het echte leven, niet in de ongebreidelde magische wereld van Minecraft waarin zieke kinderen wel kunnen lopen, springen, vliegen, experimenteren, vallen en weer opstaan. Daarbij hebben ze helemaal geen hulp nodig.
Column Ingrid Oonincx, gepubliceerd in het Brabants Dagblad van 4 mei 2017.