Katten zijn mij veel te eigenzinnig. In mijn directe omgeving lopen al zoveel eigenwijze types rond dat ik het op huisdierengebied graag overzichtelijk houd. Wij hebben dus een lieve, trouwe hond die onze roedel zo graag bij elkaar wil houden dat hij er niet eens over peinst om zonder ons op pad te gaan. Dat een eigenwijze Tilburgse kat in haar eentje een reis van duizend kilometer had gemaakt was me in eerste instantie ontgaan, maar na het zien van sensationele krantenkoppen over ene Pepper haalde ik mijn informatieachterstand snel in en raakte ook ik in de ban van de reizende kat.
Het verhaal klonk als een spannende roadmovie met een heerlijk happy end. Het begon met haar vermissing. Dat moet een vreselijke periode voor haar eigenares zijn geweest. Had poeslief haar ingeruild voor een beter baasje (daar zijn vele voorbeelden van) of lag Pepper zwaargewond in een greppel dood te bloeden? Na een half jaar dook de kat ineens levend op in het verre Oostenrijk. Soms hebben uitzichtloze situaties wél een goede afloop en van dat idee vrolijken veel mensen op.
In plaats van een eigengereid kattebeest blijkt Pepper een angstig en schuw poesje te zijn dat haar tocht waarschijnlijk door haar terughoudende karakter heeft overleefd. Schuwheid als overlevingsvaardigheid, wellicht werkt dat ook bij mensen beter dan een grote mond.
Helaas heeft Pepper tijdens haar barre tocht longworm opgelopen. De behandeling in het dierenziekenhuis is erg duur, haar situatie is kritiek. De reizende volksheldin heeft een flinke oppepper nodig. Een van haar fans startte daarom een crowdfundingsactie om de zuurstoftank waarin ze verblijft te kunnen betalen. Stilletjes sterven is namelijk geen optie meer voor dit symbool van hoop.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad 2 maart 2017
(de kat op de foto is niet Pepper)