Lang geleden was er een meisjesblad dat Club heette. Dat blad organiseerde een modellenwedstrijd. Ik was dertien en besloot een foto in te sturen waarop ik mijn bril had afgezet. Ik had glazen van -5 en -6, dus dan weet u het wel. Lachen deed ik ook niet, want het was in de periode waarin de tandarts mij ervan probeerde te overtuigen dat een beugel absoluut noodzakelijk was. Daar trapte ik natuurlijk niet in, want beugels waren destijds nog voor sukkels.
Thuis waren ze zo verbaasd dat ik was uitgenodigd voor een fotoshoot dat ze me gewoon lieten gaan. Op voorwaarde dat er een vriendinnetje mee ging. Samen met vriendin C. ondernam ik de wereldreis van Baarle-Nassau naar het hoofdkantoor van Club in Haarlem. Omdat ik zonder bril niets zag, hield ik hem daar toch maar op. Het enthousiasme was groot toen wij onze entree maakten. C. werd gelijk bij me vandaan gesleurd, onder de felle lampen gezet en non-stop gefotografeerd. Toen ik eindelijk durfde te zeggen dat het eigenlijk om mij ging, werd er een snel kiekje van mij gemaakt. C. werd twee dagen later gebeld voor de coverfoto. Ze bedankte voor de eer. Ik hoorde er nooit meer iets van.
U hoeft dit niet sneu voor mij te vinden, want ik heb het altijd toch al meer van mijn karakter moeten hebben. En zoals we weten: schoonheid vergaat. Toch sloeg mijn hart over toen ik in de krant las dat de Tilburgse Ileen Kersemaekers een modellenbureau is begonnen met normale modellen: dik en dun, jong en oud, met en zonder bril, met rechte en met scheve tanden. Wij moeten ons namelijk met hen kunnen identificeren. Een gouden zet. Ileen is nog op zoek naar modellen. Misschien dat ik een gokje waag. Ik ben er nog niet over uit of ik weer een vriendin mee zal nemen.
Column Brabants Dagblad, Ingrid Oonincx, 17 november 2016