Depressieve mensen zijn de enigen die het leven zien zoals het werkelijk is. Bij het horen van die uitspraak moest ik even slikken, want het is waar: feitelijk gezien is het leven niets anders dan een bepaalde volgorde van handelingen. We worden geboren, eten, groeien, leren, werken, planten ons voort en sterven.
Gelukkig hoor ik bij de mensen die de glazuurlaagjes daar omheen ervaren. Muziek, een boswandeling, lachende kinderen, een fijn gesprek en een mooi verhaal kunnen me zielsgelukkig maken. Daarbij speelt mee dat ik me veilig voel in Nederland, dat ik lichamelijk en geestelijk gezond ben en dat ik het gevoel heb dat ik mijn lot in eigen handen heb. Zelfbeschikking noemen we dat.
Er is al veel gezegd over Eelco, de 38-jarige Tilburger met autisme, die vanwege ondraaglijk geestelijk lijden toestemming heeft gekregen om euthanasie te plegen. Deze zaak raakt mij diep. Het is afschuwelijk om te zien dat een geliefde ongelukkig is. Deze man is, mede door zijn stoornis, niet in staat om die glazuurlaagjes te ervaren die het leven voor andere mensen de moeite waard maken. Hij heeft alle behandelingen doorlopen, maar niets hielp. Eelco is al een tijdje klaar met leven.
Hij wil niet voor de trein of van een flat springen, maar op een waardige manier sterven. Thuis, met zijn moeder naast hem. Met alle publiciteit rondom zijn geplande dood wil hij begrip kweken voor mensen zoals hij. Zelfbeschikking betekent dat je ook het recht hebt om niet gelukkig te zijn. Zijn moeder, die moest constateren dat hij het leven dat zij hem schonk helemaal niet wilde, toont de puurste vorm van liefde als ze zegt: ‘Als dat zijn liefste wens is, doodgaan, dan moet ik dat respecteren.’ Laten wij dat ook doen.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad 3 november 2016.