Met mijn vinger ga ik langs de stoffige ruggen van de boeken in de kinderkamer. Ik zie: Dolfje Weerwolfje, Waar is de taart? Het leven van een Loser. Ik blaas het stof van de kaft van De avonturen van Baron von Munchhausen. Het boek hangt met plakband aan elkaar, maar heeft de lange periode tussen mijn jeugd en die van mijn kinderen, overleefd.
Weemoedig denk ik aan de bibliothecaresse die mij zonder met haar ogen te knipperen Jan Wolkers uitleende. Ik was elf. Misschien deed ze het omdat ik de complete jeugdafdeling al had verslonden, inclusief Russische sprookjes. Ik had vaak geen idee waar die boeken over gingen, maar voelde dat ze deuren openden naar andere werelden, naar mogelijkheden, naar spanning en naar mysterieuze zaken die ik zou gaan begrijpen als ik groot was.
Ik ben altijd blijven lezen. Lezen werkt voor mij als een kalmeringspil. Lezen is jezelf verliezen in een verhaal, meeleven met de personages, rust en troost vinden en alles om je heen vergeten.
Dat gun je ook je kinderen. Daarom heb ik ze van jongs af aan voorgelezen. Net zoals mijn moeder bij mij deed. Het kon haast niet anders dan dat de liefde voor lezen op hen zou worden overgebracht. Helaas zat de computer dwars. Ze willen best een boek oppakken, maar schuiven het meteen opzij zodra er iets te gamen valt.
Door een gebrek aan wifi begon mijn oudste zoon deze zomervakantie aan De Grijze Jager. Wat er gebeurde was magisch. Ik zag hoe hij gegrepen werd door het verhaal. Hij ontdekte dat lezen net zo verslavend is als gamen.
Alle Brabantse bibliotheken en boekenwinkels organiseren activiteiten voor de Kinderboekenweek. Zet die computer uit en laat ook deze generatie kennismaken met een levenslange passie.
Ze zullen u dankbaar zijn.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad, 6 oktober 2016.