Opvoeden is vreselijk. Ben je er eindelijk van overtuigd dat een strenge handhaving van regels het beste werkt, begint er iemand te jubelen dat je van het Nederlandse onderhandelmodel veel socialere kinderen krijgt. En dan heb ik het nog niet eens over dat grijze gebied daar tussenin, vol potentiële missers en kansen.
Toch sta ik daar in het dagelijkse leven meestal niet bij stiI. Vaak kom ik niet verder dan: ‘Lees eens een boek in plaats van de hele dag naar die stomme YouTube filmpjes te staren!’ of ‘Ophouden, anders gooi ik de computer het raam uit!’
Ik weet dat ik daarmee weinig indruk maak, maar het feit dat ik überhaupt een opvoedboek heb gelezen, zou toch voor me moeten pleiten. Dat frustrerende boek was trouwens geschreven door een moeder van hyperhoogbegaafde kinderen, want die van mij liepen altijd minstens vijf ontwikkelingssprongen achter op die van haar, maar dat terzijde.
‘Zie ze maar groot te krijgen’, zei mijn vader altijd. Hij bedoelde daarmee dat je er zelfstandige mensen van moet maken. Vertrouwen geven en loslaten. Dat kan ook vreselijk mislopen, maar als je het niet doet, wonen ze op hun vijftigste nog thuis.
In Oss werd groot alarm geslagen toen een driejarige peuter slapend in een auto werd aangetroffen. De opsporingsambtenaren hadden ongetwijfeld goede bedoelingen toen ze de politie erbij riepen.
Misschien hadden ze zelf ook kinderen en waren ze bang voor alles wat er mis kon gaan, maar moederlief was alleen maar even een winkel in gerend met de bedoeling snel terug te komen.
Ze moet zich rot geschrokken zijn toen ze bij terugkomst aan de schandpaal genageld werd. Misschien heeft ze haar kind iets te vroeg losgelaten, maar dit was toch zeker geen gevalletje Klein Duimpje.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad, 23 juni 2016