In de toekomst zal iedereen vijftien minuten beroemd zijn’, zei kunstenaar Andy Warhol in 1968. Deze uitspraak was onderdeel van een kunstproject en had op zich niet zo veel om het lijf. In de jaren daarna werden zijn woorden echter steeds vaker in verband gebracht met de vluchtigheid van het leven en het snelle voorbijgaan van mode en trends. Wellicht is dat sommige mensen ontgaan.
Ik kan me best voorstellen dat de belofte dat iedereen beroemd kan worden het langst blijft hangen. Sommige personen menen zelfs recht te hebben op hun kwartiertje in de spotlights. Ze hebben de tijd mee want door de populariteit van realityshows, talentenjachten en YouTubekanalen is kortdurende roem inderdaad voor veel meer stervelingen bereikbaar geworden.
Talloze mensen doen hun uiterste best om beroemd te worden. Niet altijd als gevolg van een uitzonderlijk talent, zoals prachtig zingen, uitmuntend goochelen of knap schaken, maar met de roem op zich als doel. Je kunt natuurlijk ook beroemd worden op een manier die je niet gepland had, als meelijwekkende hoofdpersoon in een funniest home video bijvoorbeeld.
Het gaat erom dat je gezien wordt. Echt gezien. Zodat mensen eindelijk beseffen hoe bijzonder jij bent. Zoiets moet de vrouw bewogen hebben die tijdens dancefestival Harmony of Hardcore het tientallen meters hoge decor van het hoofdpodium beklom. Duizenden mensen zagen haar met gespreide armen op het hoogste punt staan. Alsof ze God was.
Ook op BD.nl werd haar foto veel bekeken, hoewel haar gezicht daar onherkenbaar gemaakt was. Haar actie werd levensgevaarlijk genoemd en door veel lezers aan drugsgebruik gekoppeld. Dat was dan weer minder geslaagd. Maar haar vijftien minuten roem heeft ze gehad en dat telt.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad donderdag 19 mei 2016.