Veel mensen lezen misdaadromans omdat ze van puzzelen houden. Een ervaren thrillerlezer is alert op minimale aanwijzingen. In thrillers zijn de daders vaak hyperintelligente psychopaten of geraffineerde manipulators die een slim kat-en-muisspel spelen met hun tegenstanders.
In het echte leven gaat het er meestal minder subtiel aan toe. Emoties, opwellingen en domme acties lijken de overhand te hebben in de regionale criminaliteit. Zo pakte de politie onlangs de ‘puinzakkenbende’ op die verantwoordelijk is voor een ramkraak op een kledingwinkel in Oisterwijk. ‘Puinzak’ omdat deze mannen hun buit vervoerden in de grote zakken die in de bouw gebruikt worden.
Dat is hetzelfde als het transporteren van de opbrengst van een bankoverval in je fietstas van PostNL, iemand ontvoeren in je witte werkjas van het Jeroen Bosch Ziekenhuis of een tasje jatten op je scooter van Domino’s Pizza. Het logo van de bouwpuinzakken was deels zichtbaar en hoefde alleen nog maar in Opsporing Verzocht getoond te worden om tot arrestatie over te kunnen gaan.
Of hebben we hier juist te maken met een slimme manipulator die werknemers uit de bouw verdacht wil maken? Natuurlijk valt dat niet helemaal uit te sluiten, maar ik zou er toch geen geld op inzetten. Niet alle boeven van vlees en bloed zijn naar de hogeschool geweest. En dat is maar goed ook, want daardoor kan de politie regelmatig een succesje boeken.
Ik vrees dat zij zich geen raad zouden weten met de geraffineerde psychopaten uit keiharde thrillers, maar die zijn dan ook alleen maar te vangen door de getormenteerde, alcoholistische of autistische lone wolves die het genre kenmerken. Laten we dat vooral zo houden. De werkelijkheid is vaak al angstaanjagend genoeg.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad donderdag 24 maart 2016.