Het leuke van schrijven is dat je daarmee een eigen wereld kunt creëren waarin jouw regels en wetten gelden. Bij een thriller komt daar een gitzwart randje omheen. Uit ervaring weet ik dat de meeste thrillerauteurs doodnormale mensen zijn die een manier gevonden hebben om hun angsten van zich af te schrijven. Ontspanning door spanning. Lekker griezelen in de wetenschap dat het toch allemaal fictie is.
Voor Lucas van Delft ligt dat anders. Het leven van deze gedreven officier van justitie veranderde in een levensechte thriller toen hij na een bomaanslag naar afgerukte ledematen staarde en bedacht dat hij wel eens het volgende slachtoffer zou kunnen worden. Opeens werd hij bang. De succesvolle Brabantse crimefighter meldde dat er een moordaanslag op hem werd beraamd en bereikte daarmee dat hij en zijn gezin werden ondergebracht op een onderduikadres. Maar de melding bleek vals en de angstige aanklager zit inmiddels zelf in het beklaagdenbankje.
Wist hij niet dat dit bij de job hoort? Nadat ik me verdiept heb in de vereiste competenties voor openbaar aanklagers, begrijp ik het. In de opleidingsbrochure wordt slechts gerept over goede uitdrukkingsvaardigheden, leidinggevende capaciteiten, stressbestendigheid en een bepaalde mate van standvastigheid. Goed te doen, toch? Maar wie bereidt je dan voor op een beroepsmatig leven vol ijskoude moordenaars, gewetenloze psychopaten, compromisloze drugsbaronnen en ander gespuis? Op zware criminelen die je recht in de ogen kijken en je nare dingen (laten) influisteren zodra daar gelegenheid voor is? Niemand! Dat is de harde realiteit voor Van Delft.
Misschien kan hij tijdens zijn schorsing een thriller schrijven. Dat werkt therapeutisch en het wordt vast een bestseller.
Column Brabants Dagblad, Ingrid Oonincx donderdag 11 februari 2016