Eva is luizenmoeder, voorzitster van de oudercommissie, voorleesmama én trainster op de hockeyclub. Ooit gloorde er voor haar een glansrijke carrière aan de horizon, maar toen ze steeds vaker huilend thuiskwam van het werk, zei haar echtgenoot: ‘Dan blijf je toch gewoon thuis.’
In het begin was dat een opluchting, maar toen hij haar drie excuuskinderen later verliet omdat hij niet meer op niveau met haar kon praten, greep de machteloosheid Eva bij de keel. Met een leugentje om bestwil lukte het haar de volledige voogdij te bemachtigen. Als hij haar niet wou, dan kreeg hij de kinderen ook niet.
Eva deed haar uiterste best om moeder én vader tegelijkertijd te zijn. Met pijn in haar hart zag ze hoe haar zoon wegkwijnde wanneer ze met haar dochters aan het tutten was met make-up.
Misschien was dat de reden waarom ze hem steeds vaker het stuur liet overnemen op de rustige route naar de hockeyvelden. Zijn stralende jongensogen bewezen haar dan dat ze op de goede weg was. Ze had die gemene klootzak volledig overbodig gemaakt.
Op zo’n dag waarop de feiten van het leven net iets harder aankomen dan anders, gunde Eva zich na de hockeytraining een zeldzaam wijntje. Er volgde er nog een, misschien waren het er wel twee. Toen ze naar de auto liep, draaide de wereld rond als een tol. Ze wankelde. “Ik rijd wel naar huis mam”, zei haar zoon stoer. Eva knikte ontroerd. Haar kleintje werd een man.
De vijftienjarige knul die onlangs in Vught werd bekeurd omdat hij zonder rijbewijs reed, was door zijn moeder ingezet als BOB. Trots vertelde ze de politie dat hij dat zo goed deed. Slechte opvoeding? Of een ongelukkige samenloop van omstandigheden? Dit had Eva kunnen zijn. Het is niet altijd zo eenvoudig als het lijkt.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad 21 januari 2016