Als het aan mij ligt, brengen we oudejaarsavond door in een afgelegen huisje in de vuurwerkluwe Ardennen of Eifel. Spelletjes doen, oliebollen bakken en om twaalf uur met een glas bubbels naar de kinderen kijken die in de weer zijn met onschuldige sterretjes en knalerwtjes. Maar die kleintjes worden groot en eisen tegenwoordig meer spanning en sensatie tijdens oud en nieuw. Zelf echt vuurwerk afsteken dus, gewoon thuis in Tilburg. Samen met hun vrienden de hemel in felle kleuren hullen, de scherpe geur van kruit opsnuiven en knallen veroorzaken die hun moeder aan oorlog doen denken.

Sindsdien kan ik op oudejaarsavond alleen nog maar denken aan weggeblazen handjes en zwartgeblakerde gezichtjes. Woonden we maar in een van de vijf vuurwerkvrije zones die de gemeente dit jaar als proef heeft aangewezen, want dan had ik een goed argument tegen het geknal. Helaas, traditiegetrouw gaat onze buurt helemaal los vanavond. De jongens zijn er al dagen hyper van. Hun vader beweert dat hij alleen maar verantwoord vuurwerk heeft gekocht, maar ook zijn ogen glanzen bij de gedachte aan wat er straks gaat gebeuren.

Om 0.01 uur sta ik waarschijnlijk in mijn eentje achter glas te kijken naar de ontploffende stad. Ik kan niet ontkennen dat de vuurwerktraditie ook iets moois heeft. Weg met het oude, vol bravoure op naar het nieuwe jaar. Een jaar waarin alles beter zal zijn. Een jaar waarin ik een wijzer mens word. En dus ook een betere ouder, want je kunt niet alles beheersen.

Opvoeden is kinderen leren om te gaan met gevaren, ze vertrouwen en verantwoordelijkheid geven, ze langzaam los te laten en dan heel hard hopen dat alles goed gaat. Soms gaat het mis, maar laat dat alsjeblieft niet vanavond gebeuren.

Column Ingrid Oonincx voor het Brabants Dagblad van 31 december 2015