Deze zomer gezien bij een zwemplas: moeder tegen haar zoontje van een jaar of zes: “Sla hem, want hij heeft jouw bal afgepakt. Schiet op verdomme. Sla dat kind!” Toen haar zoontje tegenstribbelde, trok ze hem aan zijn arm mee naar het andere jochie. Uiteindelijk deelde haar zoontje een bedeesd tikje uit aan het ventje. Hij kon niet anders. Gezien in een supermarkt: vader tegen kleuter: “Nee, jij hoeft niet opzij te gaan voor die mensen, ze gaan maar opzij voor jou. Jij mag hier ook lopen.” Het kind aarzelde, want zo te zien wilde hij die oma best voor laten gaan. Maar hij moest wel, want zijn vader gaf hem een duw.
Dat komt nooit meer goed, dacht ik. Over twintig of dertig jaar doen deze jongens hetzelfde bij hun kinderen. Toch hoop ik dat er iemand is die ze laat inzien dat het belangrijk is om respect te hebben voor anderen ook al ben je het niet met ze eens. Dat je er ook voor kan kiezen om weg te lopen zonder te schelden of te slaan. Dat je ook gewoon aardig kan zijn tegen een onbekende en dat je dan geen sukkel bent, maar juist een held.
Ik ben het beu om uitgescholden te worden door pubers die mij omver fietsen. Ik walg van de vele ongenuanceerde reacties over vluchtelingen en ik schaam me er steeds vaker voor dat ik Nederlander ben. Natuurlijk is er soms reden tot klagen, maar het meeste gescheld komt voort uit een onbestemd gevoel van frustratie en onvermogen.
Zeven van de tien Nederlanders vinden het zinvol om het verplichte vak omgangsvormen in te voeren op de basisschool. Mooi, want daarmee kunnen we de nieuwe generaties handvatten geven om met hun frustraties om te gaan. Misschien wordt Nederland daardoor weer een beetje verdraagzamer. Ik kan haast niet wachten tot het zover is.
Column, Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad 22 oktober 2015