Er waren eens twee kampen. Aan de ene kant stonden de vernieuwers met de missie duidelijkheid te scheppen in een ambtelijke wereld vol afkortingen en onleesbare beleidstaal. Aan de andere kant stonden de hardcore puristen die traditie hoog in het vaandel hadden staan en die vooral waarde hechtten aan het in stand houden van de alleen voor ingewijden begrijpelijke codes en mores.
Er volgden tientallen vergaderingen die leidden tot verhitte discussies, een drietal burn-outs en een heus vuistgevecht in de wandelgangen. Ten einde raad werden er peperdure externe adviseurs ingevlogen die na een lang onderzoekstraject met enkele sexy voorstellen kwamen die niemand konden verleiden. Na lang lobbyen en een verkapt dreigement over ontslag op staande voet, kwamen de moegestreden partijen tot een geforceerd compromis. Mopperend keken beide kampen toe toen het
gloednieuwe naambord op het gebouw onthuld werd.
Bovenstaand scenario schiet me door het hoofd als ik langs het kantoor van De Omgevingsdienst in Tilburg fiets. Ik vraag me namelijk elke keer opnieuw weer af wat ze daar in godsnaam met z’n allen uitvoeren. Het moet iets zijn met een soort van dienstverlening in een bepaalde omgeving. Maar wat dan? En waar? Want als je de omgeving eenmaal bereikt hebt, is hij altijd ergens anders.
Afgelopen week haalde De Omgevingsdienst de krant. Ik ontdekte dat deze club voor 27 gemeenten en de provincie milieutaken uitvoert. Helder. Ik las dat de dienst al sinds de start met problemen kampt. De directeur is ontslagen vanwege onduidelijkheid over de financiën. Deze club wordt achtervolgd door onduidelijkheid. Gelukkig is Actieplan Huis op Orde gelanceerd, want als de ramen gezeemd zijn, kun je beter in de tuin kijken.
Column Ingrid Oonincx voor het Brabants Dagblad van 1 oktober 2015