Vroeger was de buurt voor mij alleen een plek om te wonen, maar toen ik kinderen kreeg ontvouwde de wijk zich voor me. Achter de gesloten deuren bleken aardige mensen te huizen. Sindsdien letten we een beetje op elkaars kinderen en houden een oogje in het zeil als iemand op vakantie is. Praktisch, want het werkt en je hoeft de deur er niet voor plat te lopen.

Want het kan ook digitaal. Via WhatsApp. In Tilburg schieten de digitale buurtwachtgroepen uit de grond. Er zijn er al 86. Volgens de initiatiefnemer is in november heel Tilburg gedekt. Geen enkele inbreker, kinderlokker of drugshandelaar kan dan nog zijn slag slaan.

Maar hoe ziet zo’n crimineel er eigenlijk uit? Als ik me baseer op de beschrijving van Cesare Lombroso scoort mijn partner hoog, terwijl dat toch echt een schat van een man is. De ideeën van deze criminoloog zijn onderuit gehaald, maar toch bestaan er nog veel vooroordelen. Je krijgt nog steeds geen glansrijke carrière in de sales als je uitgerust bent met diepliggende ogen, doorlopende wenkbrauwen en een laag voorhoofd.

Angstige whatsappers zien overal gevaar in. Het helpt niet als je een Roemeens kenteken hebt, een te kort rokje draagt of te lang met je matties voor dat mooie huis rondhangt. In Tilburg werd een onschuldige postbode aangezien voor kinderlokker. In Aalburg stopten ze met de groepen vanwege racistisch en stigmatiserend taalgebruik. Het beoordelen van misdaad vergt meer vaardigheden dan het éénhandig kunnen bedienen van een toetsenbordje.

Wat in real life pas na een pilsje of vijf wordt gezegd, floept er in de groepsapp zo uit. Ik hoef niet in zo’n groep. Ik blijf mijn buurtgenoten liever zien als die aardige mensen van voor het digitale tijdperk.

Column Ingrid Oonincx voor het Brabants Dagblad van 17 september 2015.