Guus kon niet meer bij zijn baasje blijven. Wij vergaten onze bezwaren tegen een vrijheidsbeperkend huisdier en adopteerden deze mix van een Jack Russel en een Maltezer Leeuwtje. De kleine Guus bleek groots van karakter en veroverde onze harten snel. Inmiddels doen we alles voor hem. Het enige minpunt van het hondeneigenaarschap schuilt in het uitlaten. Het is een uitdaging om met een flinterdun plastic zakje een dampende, niet altijd even compacte, hondendrol te moeten oprapen. Maar dat hoort erbij, doen we dus gewoon.
Guus poept het liefst bij een boompje. Op zo’n hard stukje zand waar hij eerst een beetje kan wroeten, draaien en keren. Misschien is het omdat deze krant er aandacht aan heeft besteed, maar sinds kort is er een kwalijke ontwikkeling gaande in onze boomarme Tilburgse wijk. Die paar bomen die er zijn worden steeds vaker geconfisqueerd door de bewoners van de aangrenzende huizen. Zij maken er een vrolijk ‘boomtuintje’ omheen en sturen honden(bezitters) via quasi-vriendelijke briefjes door naar de volgende boom. Waar dan weer een ander omheind boomtuintje is.
Guus wordt er moedeloos van. En ik ook, want dit gaat natuurlijk helemaal niet over poep. Dit gaat over landveroveren. Over openbare grond inpikken. Over illegale tuinuitbreiding. En vooral over mensen die een beter uitzicht willen en zich daarom verschuilen achter hondenpoep. Als ik ze in het duister zie rondscharrelen met hun potgrond, zaadjes, gietertjes en Pokon denk ik vooral aan de hondenbelasting die ik trouw betaal.
Nu ook zijn favoriete braakliggende terrein volgebouwd gaat worden met appartementen, is Guus verstopt geraakt. We overwegen een kattenbak. Arme Guus. Krijgt hij toch nog een hondenleven.
Gepubliceerd op 18 juni 2015 in het Brabants Dagblad.