‘Het gaat goed met de donaties. Mijn omgeving zat te springen om geld te geven,’ zei kunstenaar Tom L’ Istelle in deze krant over de bronzen neanderthaler die hij ontworpen heeft voor een parkeergarage in Den Bosch. Goed nieuws, want als het volk staat te springen om de portemonnee te trekken voor minder gemakkelijke kunst is er eindelijk een einde aan de economische crisis gekomen. Champagne!
Ik moet bekennen dat ik wat cynisch was over crowdfunding. Het deed me denken aan mijn boekpresentaties waarop mensen zich verplicht voelen boeken te kopen alleen omdat ze de schrijver kennen. Wat als al die mensen plotseling allerlei kunst- en schrijfprojecten zouden starten waarin ik op mijn beurt zou moeten investeren?
Crowdfunding moest de redding worden van de cultuursector. Eerst de markt enthousiast krijgen, dan pas maken. Liefhebbers zouden de kunst redden. Praktisch ja. Maar is het ook goed voor de creativiteit? Bedenkers gaan op save spelen en maken kunst om de massa te behagen. Zijn de beste kunstwerken niet ontstaan wanneer de makers volstrekt autonoom konden werken? Al dan niet met de hulp van een dikke subsidie of een steenrijke mecenas.
Ik ben fan van het verguisde Draaiende Huis op de Tilburgse rotonde en van de shock art van Tinkebell. Van mij zal je dus geen flauwe opmerkingen horen over het nut van een bronzen neanderthaler bij een parkeergarage. Als het beeld er staat, zal ik mijn oordeel vormen. Maar zover moet het wel komen. Ondanks zijn succesvolle crowdfunding heeft L’Istelle nog meer geld nodig. Laat deze bronzen neanderthaler het symbool zijn van de herwaardering van de kunst in onze maatschappij. Doneer nu en voorkom dat we terug het stenen tijdperk in geslingerd worden.
Column, Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad, 11 juni 2015